Rozdział 39

Violetta

Gdy się obudziłam było już po 11. Wstałam i zeszłam zrobić śniadanie. Smażyłam ostatniego gofra i poczułam, ze ktoś mnie przytula. Zobaczyłam mojego Leosia.

- Ślicznie pachnie. Idę nakryć do stołu.

Przy śniadaniu podzieliłam się z nim moimi obawami.

- Leon, boję się powiedzieć tacie, że jestem w ciąży...

- Dlaczego?

- Pamiętasz jak zareagował na wieść o zaręczynach?

- Ale przecież sam się dopytywał?

- Po części żartował...

- Violu, będę tam z tobą i jestem pewny, że się ucieszy - powiedział i pogładził mnie po ręku. Jego dotyk jest taki kojący...

Do obiadu oglądaliśmy telenowelę. Leon strasznie się w nią wciągnął... Kto by pomyślał? Po posiłku włączyliśmy jakąś komedię, a potem zaczęliśmy się szykować na kolację do moich rodziców. Z minuty na minutę byłam coraz bardziej zestresowana. O 17 byliśmy na miejscu. Weszliśmy do domu i przywitał nas zapach cynamonowych ciasteczek. Co roku zjadałam ich mnóstwo. Rozmawialiśmy przez chwilę, ale tata i Leon nie mogli się doczekać prezentów. Jak dzieci... Angie dostała od nas obraz do sypialni, a tata komplet pięciu koszul. Ja dostałam wisiorek z literami L i V. A Leon? Leon dostał kolejkę, która tak strasznie mu się podobała. Zaczął ściskać wszystkich po kolei. 

- Musimy wam coś powiedzieć - powiedzieli jednocześnie tata i Leon.

- Jestem w ciąży - powiedziałam razem z Angie. 

- Będę miała siostrę?

- Będę babcią/dziadkiem? - zdziwili się moi rodzice.

Tata zaczął gratulować Leonowi i odwrotnie, a ja i Angie popłakałyśmy się ze szczęścia. Potem tata mnie wyściskał, a Leoś zrobił to samo z mamą.

- To kiedy ślub?

- Jak zrobi się cieplej. Może za dwa, trzy miesiące.

Reszta wieczoru minęła w miarę spokojnie, nie licząc tego, że kilka razy musiałam biec do łazienki.

Lara

Rodzice strasznie się ucieszyli, że jestem w ciąży. Martwili się tylko, że za wcześnie i czy damy radę, ale jakoś to będzie. Ja nadal będę pracowała na torze, Diego też coś znajdzie i damy radę. Jeszcze nigdy nie byłam taka szczęśliwa.

Kilka dni później

Leon

Moi rodzice też się ucieszyli, że Viola jest w ciąży. Myślałem, że ojciec zrobi awanturę, że jeszcze za wcześnie, ale tylko się uśmiechnął i zaczął gratulować. Mama oczywiście się rozpłakała. Violetta zresztą też. Właśnie się pakujemy, bo za trzy godziny mamy samolot do Paryża. Próbowałem jakoś upchnąć dwie koszule do walizki Violi, bo w mojej nie było już miejsca, ale nie mogłem zasunąć zamka. Czy ona zabrała całą szafę?? Gdy w końcu mi się udało, usłyszałem dzwonek. W drzwiach stała Marcesca.

- A wy gdzie się całe święta podziewaliście?

- We Włoszech. Mieliśmy wrócić trzy dni temu, ale Marco się zakochał w kuchni mojej mamy - zaśmiała się Fran. - Gdzie Viola?

- U siebie. Pakuje kolejną walizkę.

- To wy sobie gadajcie, a ja idę jej pomóc.

- Stary nie uwierzysz.

- Co jest? - zapytał Marco.

- Będę ojcem.

- Żartujesz? To super!

Violetta

- Fran! Jak ja się za tobą stęskniłam!

- Ja za tobą też. Lecicie do Paryża?

- Tak. I jest jeszcze coś...

Spojrzała na mnie z wyczekiwaniem.

- Jestem w ciąży!

Zaczęła piszczeć i mnie ściskać. Usłyszałyśmy dzwonek. Fran powiedziała, że Marco i Leon są w ogrodzie, więc zeszłyśmy na dół. Gdy zobaczyłam tę scenę, moje serce pękło na milion kawałków. Clara krzyknęła: "Jasne, że do ciebie wrócę!" Po chwili już się całowali. Dlaczego?! Pobiegłam do sypialni, rzuciłam się na łóżko i zaczęłam płakać. Cały czas miałam w głowie pytanie: dlaczego? Fran coś krzyczała, a potem przyszła do mnie. 

- Violu, nie płacz.

- Jak mam nie płakać? Mówi, że mnie kocha, a teraz całuje Clarę!

- To ona pocałowała jego. 

- Krzyknęła, że do niego wróci... Fran, dlaczego on mi to zrobił?

- Można wejść?

- Nie chcę z tobą rozmawiać.

- Violu, powinniście...

- Nie Fran. Nic nie powinniśmy. Leon,wyjdź z pokoju. 

- Ale Violetto...

- Wyjdź!

Płakałam jeszcze dobre piętnaście minut. Francesca cały czas mnie przytulała i pocieszała. Usłyszałam ciche pukanie.

- Leon, jeśli to ty, to nie chcę cię widzieć.

- A jeśli to Marco?

Po chwili zastanowienia powiedziałam, żeby wszedł. 

- Violetto, powiedzieć ci jak było?

- Widziałam.

- To tylko druga część tego, co się wydarzyło. Otworzyliśmy drzwi i tam stała Clara z walizką. Powiedziała, że w hotelu nie ma miejsca i czy może nocować u was. Leon powiedział, żeby wracała do SIEBIE, a ona zobaczyła cię na schodach i zrobiła tę całą scenę. Jak Leon zobaczył, że uciekasz do pokoju, zatrzasnął jej drzwi przed nosem i pobiegł tu na górę, a teraz siedzi w salonie i nie ogarnia co się wokół niego dzieje. Cały czas tylko powtarza: "To moja wina. Wszystko zepsułem. Viola mi nie wybaczy. To moja wina." Musisz z nim porozmawiać.

Co ja zrobiłam?! Znów działałam, zamiast najpierw pomyśleć! Zniszczyłam nasz związek... To moja wina, a nie Leona. Muszę go przeprosić. Pobiegłam na dół i zobaczyłam Leona pochylonego na fotelu. 

- Leon...

- Violetto, tak bardzo cię przepraszam. To wszystko mo...

- To nie twoja wina - przerwałam mu. - To ja znów za późno pomyślałam. Po prostu jak zobaczyłam was całujących się, to coś we mnie pękło i nie myślałam normalnie. Przepraszam cię Leon. Wybaczysz mi?

- Oczywiście, że tak. 

- Pamiętasz słowa Nuestro Camino?

- Które dokładnie?

- " Luz en el camino tu eres para mi". Ty jesteś moim światłem w tunelu - powiedziałam i pocałowałam go.

- Kończymy się pakować? - zapytał.

Miałam iść na górę, gdy ktoś znów zadzwonił do drzwi. W progu stała Clara.

- To mogę u was zamieszkać? - zapytała i była zadowolona. Pewnie na widok moich czerwonych oczu i walizki w ręku. Czyżby pomyślała, że się wyprowadzam?

- Nie. Dopóki ja tu mieszkam, twoja noga w tym domu nie postanie.

- Więc to walizka Leona? Super. Pójdziemy do niego i ogłosimy jego rodzicom, że nie jesteście już parą!

- Ty na serio nie ogarniasz, że nikt się nie wyprowadza? Ja i Leon kochamy się i mieszkamy tu razem. Ty nam do szczęścia nie jesteś potrzebna. 

- Ale wy się pokłóciliście! Sama słyszałam!

- To źle słyszałaś skarbeńku. A teraz znikaj z naszego życia. Nikt cię tu nie chce. Pa! - zatrzasnęłam jej drzwi przed nosem. 

Ludmiła

Dzisiaj byłam u ginekologa. Okazało się, że jestem w ciąży. Nie boję się reakcji Tomasa, bo wiem, że będzie się cieszył. Boję się, że będę złą matką. Ja przecież mam dopiero 19 lat! Siedziałam w salonie i czekałam na Tomiego. Miał wrócić pół godziny temu... Usłyszałam kogoś w przedpokoju. To na pewno on.

- Tomas, musimy porozmawiać. Czy ty jesteś pijany?

- Ależ skąd kruszyszynko. Wypiłem najwyżej dwa piwa... No może trzy. O czym chcesz rozmawiać?

- Teraz o niczym. Pogadamy jutro - powiedziałam. Było mi smutno, że się upił. 

- Mów teraz!

Zaczęłam się go bać. Nie! Przecież on mi nic nie zrobi. 

- Powiem ci jak wytrzeźwiejesz.

- Ludmi, powiedz mi teraz - zaczął do mnie podchodzić.

- Nie.

Nagle poczułam na policzku pieczenie. Nie wierzę! Tomas, mój Tomas mnie uderzył!

********

Taki dramatyczny koniec...

5 komentarzy i piszę dalej :)

I jeszcze wykreślanka.

Odpada Marco i Naty.

Kto następny? 

Przypominam, że ten kto zostanie będzie opowiadał w 50 rozdziale :)