Rozdział 31

Leon

Po jej twarzy poznałem, że jest w szoku. Chyba się pośpieszyłem. Ona mi odmówi. Jestem tego pewny. 

- Violu, zostaniesz moją żoną? - zadałem to pytanie jeszcze raz.

- Leon... Leon ja... - nie mówiła nic więcej. Cały czas powtarzała moje imię. - Leon...

- Violetto, oboje wiemy, że mam śliczne imię, ale powiesz coś innego? - zacząłem się już denerwować. Teraz mi nawtyka, że mamy dopiero po 18 lat, jeszcze jesteśmy za młodzi.

- Tak.

Nie no, zwariuję z nią.

- Tak, wyjdziesz za mnie czy tak, powiesz coś innego? - prawie krzyknąłem.

- Tak Leon. Wyjdę za ciebie - uśmiechnęła się.

Miałem chęć wziąć ją na ręce i zacząć tańczyć. Niestety nie mogłem, więc przytuliłem ją i pocałowałem. 

- Przez chwilę myślałem, że mi odmówisz.

- Skarbie, jak ja ci mogę czegokolwiek odmówić? A pierścionek jest cudowny. Kocham cię Leoś.

- Ja ciebie też Violuś. To... Wracam do naleśników.

Violetta

Cały czas wydaje mi się, że to sen. Leon mi się oświadczył! To znaczy, że chce mnie poślubić i spędzić ze mną resztę życia. Zestarzeć się razem ze mną. Jestem najszczęśliwszą osobą na świecie. Chciałam żeby dziewczyny same zauważyły, ale nie wytrzymałam i napisałam do nich.

" Leon mi się oświadczył!!!!! ^^"

W odpowiedzi dostałam sms-y o treści: "Gratuluję!!!"

Jeśli dobrze znam Ludmi, to już zaczęła planować przyjęcie. Ciekawe czy mój tata też będzie się cieszył... Z rozmyśleń wyrwał mnie zapach dochodzący z kuchni. Leoś już chyba kończył. Przyniósł naleśniki z dużą ilością sosu czekoladowego, przeniósł mnie na kanapę i zaczął karmić.

- Leoś, ręce mam sprawne i mogę jeść sama.

- Nie chcę, żebyś się przemęczała.

- Jedzeniem? Może jeszcze będziesz mi otwierał i zamykał usta?

- Dlaczego sam na to nie wpadłem?!

- Leoś...

No i wcielił mój pomysł w życie, jednak gdy trzeci raz zachlapał mnie sosem, stwierdził, że to głupi pomysł. No tak, bo był mój. Leosiek nie ma głupich pomysłów, tylko nieprzemyślane. Ale i tak go kocham. Gdy skończyłam jeść zaczął temat, którego się obawiałam.

- Violuś, wiesz, że trzeba to powiedzieć naszym rodzicom?

- Co macie nam powiedzieć? - do domu weszli państwo Verdas. - Violu, jak się czujesz. Czemu jesteś taka umazana na bluzce?

- Dziękuję, już lepiej, a bluzka to sprawka Leona.

- Aha. No to, co to za informacja?

- No, bo ja. - zaczął Leon. - Ja oświadczyłem się Violettcie.

- Macie dopiero po 18 lat! - krzyknął jego ojciec. Boję się, że z moim będzie jeszcze gorzej.

- Ale tato, ja się tylko oświadczyłem, nie planujemy na razie ślubu!

- Och. No niech wam będzie. I dziadkiem też jeszcze nie zostanę?

Jednocześnie pokręciliśmy głowami, że nie.

- Uff. Całe wasze szczęście. Gratuluję - powiedział i najpierw przytulił mnie a potem Leona. Pani Verdas miała łzy w oczach.

- Mamo, coś nie tak?

- Po prostu tak szybko dorastasz. Jeszcze niedawno zmieniałam ci pieluchy, a teraz masz już narzeczoną. Pewnie niedługo się wyprowadzisz i będę cię widziała raz na miesiąc.

- Nie płacz. Co niedziela będę do was przyjeżdżał. Obiecuję. I będę zabierał Violę - uśmiechnął się do mnie.

- To teraz chyba trzeba iść powiedzieć moim rodzicom - westchnęłam. 

Leon poszedł ze mną do domu. Bardzo się bałam reakcji ojca.

- Jesteśmy! 

- Viola! Dobrze, że jesteś. Mam dla ciebie ciasto czekoladowe! - Krzyknęła Olga.

- Dziękuję Oluś. Ukrój połowę i daj Leonowi. On uwielbia twoje ciasta - spojrzałam na ukochanego.

- Są pyszne, ale połowy nie zjem!

- To weźmiesz do domu dla rodziców.

Potem skierował mnie do gabinetu taty. Tak się złożyło, że Angie też tam była.

- Tato, Angie, musimy wam coś powiedzieć - zaczęłam poważnie.

- Ale nie jesteś w ciąży, prawda?

- Co wy wszyscy z tą ciążą?! - nie wytrzymałam. Czy nikt nie rozumie, że jedynym powodem oświadczyn Leona jest to, że mnie kocha?! - Nie, nie jestem - powiedziałam już spokojniej.

- Oświadczyłem się pana córce, a on się zgodziła - powiedział za mnie Leon.

- CO?!

- German spokojnie! Przecież nic się nie stało...

- Nic się nie stało?! Oni mają po 18 lat, a ty mówisz, że nic się nie stało?! Myślałem, że jesteście bardziej odpowiedzialni. Violetto, marsz do siebie do pokoju, a tobie Leon, dziękuję.

- Jak ja niby mam PÓJŚĆ do pokoju?! I dlaczego niszczysz każdą szczęśliwą chwilę w moim życiu?! Nie rozumiesz, że ja kocham Leona?! Nie planujemy żadnego ślubu ani dzieci, a ty mówisz, że jesteśmy nieodpowiedzialni! Przecież Leon tylko się oświadczył!!! Jego rodzice nie mają nic przeciwko, Angie też cieszy się razem z nami, a ty to wszystko rujnujesz!!! 

- Violetto, nie tym tonem!

- Mam już dość tego, że ciągle mi mówisz co mam robić. Wiem, że chcesz dla mnie dobrze, ale wszystko wychodzi odwrotnie. Właśnie zniszczyłeś jedną z najważniejszych chwil w moim życiu! Może mój ślub też zepsujesz?! Bo stwierdzisz, że jestem za młoda?! Rozumiem, że ciężko ci się pogodzić z tym, że dorastam, ale ja tak dłużej nie mogę - łzy zaczęły mi lecieć po policzkach. - Leon, zaniesiesz mnie na górę?

Spełnił moją prośbę.

- Violu, dobrze się czujesz?

- A jak mam się czuć? Ojciec zniszczył najcudowniejszą chwilę w moim życiu i jeszcze ma do mnie pretensje! Spakujesz mi torbę?

- A co zamierasz? - zapytał się zmartwiony.

- Pomieszkać trochę u Fran. 

Podczas gdy Leon mnie pakował, ja zadzwoniłam do Fran i wyjaśniłam mniej więcej co się stało. Jest niesamowita. Powiedziała, że mogę u niej zostać tak długo, jak chcę. Godzinę później już siedziałyśmy u niej. Pokazałam jej pierścionek i nawet się przy tym uśmiechnęłam. Potem powiedziałam o ojcu.

- Violu, uśmiechnij się. Wiem, że tata cię zdenerwował, ale nie myśl o tym teraz.

- Jak mam nie myśleć? Spodziewałam się podobnej reakcji, ale nie myślałam, że tak się wścieknie! Myślałam, ze zareaguje jak tata Leona. Ale koniec o mnie, co u Marco?

- Dzisiaj miał przyjść do mnie na film.

- Dlaczego miał? Niech przychodzi!

- No dobra - uśmiechnęła się. - Jest cudowny. Ostatnio zabrał mnie do restauracji. Mam nawet zdjęcia

- Zabrał cię do restauracji Francesca? Jakie to urocze!

- Tsa... Coś czuję, że tu chodziło o zniżkę i deser gratis - spojrzałam na nią ze zdziwieniem.

 - Od razu powiedział, że mam na imię Francesca, a właściciel oznajmił, że płacimy połowę ceny, a potem kelner przyniósł nam lody na koszt firmy.
- Sprytny ten twój Marco - zaśmiałam się.
- A tu jeszcze jedno zdjęcie. Zrobił je właśnie właściciel.

Rozmawiałyśmy jeszcze chwilę i usłyszałyśmy pukanie do drzwi. Fran poszła otworzyć i wróciła z dziwnym wyrazem twarzy.

- Nie zgadniesz kto to...

Przeszła w głąb pokoju, a zza drzwi wyszła jeszcze jedna osoba. Znałam tę twarz doskonale...