Rozdział 11

Violetta

Nie wierzę. Leon Verdas zaprosił mnie na randkę!

- No... tak. Ale jeśli chcesz to może być zwykły wypad na miasto - powiedział jakby trochę smutny.

- Nie. Randka może być - uśmiechnęłam się. - To... Co będziemy robić?

- Myślałem o rowerach i możemy też zrobić sobie jakiś piknik.

- Fajny pomysł, tylko że... Ja nie umiem jeździć rowerem... - Powiedziałam zawstydzona.

- Nie ma sprawy. Nauczę cię.

-Naprawdę? - Leon tylko pokiwał głową. - No dobra. Pójdę się tylko przebrać. Zaczekaj tu.

- Okey. - teraz to on się uśmiechnął.

Naty

Maxi jest taki kochany. Zaprosił mnie na lody, a potem poszliśmy na uroczą łąkę, a tam był rozłożony koc i kosz piknikowy. I jak tu go nie kochać? Cały czas rozmawialiśmy i śmialiśmy się, robiąc od czasu do czasu przerwę na całowanie.

Lara

Diego jest cudowny! Wżyciu nie śmiałam się tyle, co dzisiaj. Właśnie wracamy ze spaceru po lesie.

- Em.. Diego, dom jest tam.

- Wiem. Miałem jeszcze niespodziankę, ale jeśli chcesz już iść do domu to...

- NIE! Nie! Nie! Myślałam, że to już koniec randki, ale jeśli masz coś jeszcze to chcę to zobaczyć - uśmiechnęłam się. - To gdzie teraz idziemy?

- Cóż. Pomyślałem, że może chcesz iść na koncert THE ROCKBONES. Z tego co pamiętam to twój ulubiony zespół.
- Och tak! Uwielbiam ich! Jesteś cudowny! - Krzyknęłam i rzuciłam mu się na szyję, a po chwili już się całowaliśmy. Było cudownie!

Violetta

Już całkiem nieźle radzę sobie na rowerze. Leon jest świetnym nauczycielem.

- Może chcesz odpocząć? Tam jest ławka.

- Dobra. Możemy na chwilę usiąść. Naprawdę świetnie się bawię. Dziękuję.

- Nie ma za co - uśmiechnął się. - Violu... Zamknij oczy.

- Ale po co?

- No proszę...

- Okey.

- Teraz pomyśl o najromantyczniejszym miejscu jakie znasz...

- Leon?

- Viola!

- No dobrze.

- I teraz brakuje już tylko jednego...

- Czego?

I wtedy mnie pocałował. 

To było cudowne uczucie. Ta chwila mogłaby się nigdy nie kończyć... Gdy otworzyłam oczy, zobaczyłam że uśmiech na jego twarzy znika... To pewnie z powodu MOJEJ twarzy, na której malował się szok. Ale w środku byłam super szczęśliwa.

 - Przepraszam - powiedział. - Nie powinienem... Odprowadzę cię do domu.

- Nie Leon. Było cudownie. Poza tym, obiecałeś mi jeszcze piknik. - Uśmiechnęłam się.

Zaprowadził mnie do siebie do domu.

- Tu będzie ten piknik?

- Nie głuptasie. Będzie w ogrodzie, ale najpierw pomóż mi przygotować jakieś kanapki.

- Tylko wiesz... Ja nawet wodę na herbatę przypalam. Bezpieczniej dla mnie i dla ciebie będzie jeśli tylko popatrzę.

- Skoro tak sądzisz - uśmiechnął się. - Nie każdy może być tak idealny jak ja.

- Bardzo śmieszne.

*************

Mam nadzieję, 

że spodoba wam się ten rozdział :)

Komentujcie :D