Rozdział 35

Violetta

Zobaczyłam motor.

- Leon, nie zacząłeś znów jeździć, prawda?

- Nie. Pożyczyłem ten motor od Lary. Pomyślałem, że zrobimy sobie małą przejażdżkę. 

- Ja na to nie wsiądę!

- To ja cię posadzę.

Zanim zaprotestowałam, już wziął mnie na ręce. Założył mi kask i sam wsiadł na tę piekielną maszynę. Bałam się, więc ścisnęłam Leona najmocniej jak mogłam. Gdy ruszyliśmy, zamknęłam oczy.

 Z jednej strony było strasznie, ale z drugiej to uczucie... Wolności było niesamowite. Już rozumiem Leona.
- Jesteśmy na miejscu - powiedział.
Przywiózł mnie w cudowne miejsce. Był to park. Na przeciwko płynęła rzeka, a na drzewach kwitły śliczne czerwone kwiaty.
- Leon, tu jest wspaniale. Zaprowadził mnie na ławkę, a ja zrobiłam mu zdjęcie

Po chwili zbliżył się do mnie i czułam, że to będzie niesamowity pocałunek.  Nasze usta już prawie się stykały...

...gdy zadzwonił mój telefon. Myślałam, że Leon wyrzuci go do rzeki.

- Halo?

- Violu. Nie uwierzysz! Marco zabiera mnie nad morze! Nasz pierwszy wspólny wyjazd.

- Cieszę się bardzo. 

- Przeszkodziłam wam, prawda?

- To nic takiego Fran.

- Jak to nic? Przecież słyszę, jak Leon coś cały czas mamrocze. Przepraszam. Pa!

- Cześć!

Leon uspokoił się trochę i miał powtórzyć pocałunek. Znów czułam te dreszcze, gdy zadzwonił jego telefon. Teraz to ja się zdenerwowałam. O co tym ludziom chodzi?

- Musimy wracać. Powiedział zły. Lara potrzebuje motoru.

- Och, no dobrze... Ale najpierw wyłączmy telefony.

Uśmiechnął się.

Pół godziny później wracaliśmy do domu. Na podjeździe zobaczyłam śliczne lampiony. Coś czuję, że to nie koniec niespodzianek. W środku było mnóstwo świeczek i róż.

- Och, Leoś...

- Dla mojej księżniczki wszystko - powiedział i delikatnie pocałował. 

- Pójdę się przebrać - niby byliśmy sami, ale i tak chciałam wyglądać ładnie. Dla Leona.

Zeszłam na dół. Na stole zobaczyłam czerwoną świecę, róże i czerwone wino. To będzie cudowny wieczór. 

- Ślicznie wyglądasz - szepnął mi do ucha Leon. Odsunął krzesło, żebym mogła usiąść i nalał mi wina. Po chwili przyniósł spaghetti. 

- Mecz to była wymówka, prawda?

- Jesteś zła?

- Byłabym, ale zrobiłeś to wszystko dla mnie... Nie mogę się złościć.

Zaczęliśmy jeść. Na deser przyniósł cisto z kremem i czekoladowymi serduszkami. Jest taki romantyczny! Włożył nam po kawałku, napełnił kieliszki i sprowadził do salonu. Zauważyłam, że na przeciwko sofy rozwiesił prześcieradło. Czyżby jakiś pokaz? 

Francesca

Marco jest wspaniały! Zabrał mnie nad morze. I cały czas robił mi zdjęcia

 Okazało się, że Diego też zabrał Larę nad morze. Chyba to razem zaplanowali, bo dziwnym zbiegiem okoliczności znaleźliśmy się w tym samym hotelu. Na tym samym piętrze. My w pokoju 208, a oni w 209.
I tak go kocham!

Po południu zabrał mnie na plażę. Był śliczny zachód słońca. Usiedliśmy na kocu i podziwiliśmy. Nadle Marco ukląkł i zapytał:

- Francesco, czy zostaniesz moją żoną?

- Tak, Marco! Tak! - krzyknęłam i nawet się nie zastanowiłam. Już dawno chciałam żeby mi się oświadczył.

Uśmiechnął się i mnie pocałował. Przytuliłam się do niego i dalej oglądaliśmy zachód słońca. Było cudownie.

Violetta

Usiadłam na sofie, Leon włączył projektor i usiadł obok mnie. Od razu się do niego przytuliłam, a na ścianie wyświetliły się nasze zdjęcia. Większość z nich widziałam pierwszy raz.

- To było na wsi, na ognisku - komentował zdjęcia Leon.

 - To przed ćwiczeniem Pabla. Śpiewaliśmy Voy Por Ti.

 - To zdjęcie zrobiłam na jednej z prób - powiedziałam.

 - A to zrobiła Cami, jak śpiewaliśmy Podedmos.

 - To zdjęcie zrobił Fede. Lecieliśmy wtedy do Londynu.

 - Ludmi dała mi to zdjęcie - zaśmiał się Leon.

 - A tu pierwszy raz byłeś w moim pokoju.

 - To zdjęcie zrobił nam Maxi.

 - A to Naty.

 - Tu spadł ci pamiętnik, a ja go podniosłem. To było nasze pierwsze spotkanie. Okazało się, że zdjęcie zrobiła Fran.

 - Uwielbiam patrzeć w twoje oczy...

 - A to nasz pocałunek z Londynu - zaśmiałam się.

 - To też było w Londynie.

 - To chyba mój pokój - powiedziałam.

 - A to?
- To zdjęcie zrobiła nam Lara, gdy pogodziliśmy się po jednej z akcji Clary.

 - Nasz pierwszy pocałunek - powiedzieliśmy razem.

 - A tu zaręczyny - powiedział Leon i pocałował mnie w rękę.

 - To też z Londynu.

 - Tu się godziliśmy.

 - Nie mam pojęcia skąd to zdjęcie.
- Wiesz, że ja też nie... Dostałem je od Marco.

 - To przed pierwszym pocałunkiem.

 - Tu moja księżniczka pisała do Ludmiły.
- Skąd wiesz, że do niej?
- Strzelam - zaśmiał się.

 - Tu też u ciebie w pokoju.

 - I znów zaręczyny.

 - A tu bal dla Fran.

Pokaz się skończył

- Leoś, to najwspanialszy wieczór w moim życiu. Kocham cię.

- Ja też cię kocham - powiedział i pocałował mnie. Najpierw delikatnie, a potem coraz bardziej namiętnie. Wziął mnie na ręce i zaniósł do sypialni. Po pewnym czasie leżeliśmy wtuleni w siebie, tak że między nami nie było nawet milimetra odstępu. Jakbyśmy byli jednym organizmem. Zapomniałam o wszystkim co było wokół mnie. Liczył się tylko Leon. Cały czas mnie całował i w końcu doszło do TEGO. Potem leżeliśmy przytuleni do siebie i nic nie mówiliśmy. Wystarczyło, że byliśmy przy sobie. Nigdy nie byłam bardziej szczęśliwa. I wiedziałam, ze Leon myśli tak samo. Cały czas gładził mnie po ramieniu i czasem całował w czubek głowy. Ja leżałam na jego torsie i wsłuchiwałam się w bicie jego serca. Wiedziałam, że to najpiękniejszy dźwięk jaki słyszałam. I wiedziałam, że moje serce bije tym samym rytmem. 

******

No i jest pierwszy raz Leonetty...

Tym razem zainspirowało mnie Te esperare.