Rozdział 36

Udało się!!! Cioci uwolniła mnie na chwilę od tych diabłów i mogłam napisać coś na szybko. Mam nadzieję, że wam się spodoba. Jeśli jest jakieś zdanie bez sensu, to przepraszam, ale to było tempo ekspresowe...

I DZIĘKUJĘ za ponad 3000 wejść ;*

Violetta

Gdy się obudziłam, przypomniałam sobie poprzednią noc. Było cudownie. Spojrzałam na śpiącego Leona. Kocham go najbardziej na świecie. Umyłam się, ubrałam i zeszłam na dół zrobić śniadanie. Dzięki Leonowi byłam prawie tak dobra jak on. Omlety już były na stole, a Leoś wciąż spał. Postanowiłam go obudzić. Weszłam na górę, do naszej sypialni. Położyłam się obok niego i go pocałowałam.

- Viola... - mruknął, ale wciąż spał. Postanowiłam spróbować jeszcze raz, ale znów tylko powiedział moje imię. Zastanawiałam się chwilę i usiadłam na nim. Dobrze, że spał na plecach. Pochyliłam się i szepnęłam mu do ucha.

- Obudź się kochanie.

I znów tylko moje imię. Co jest z tym facetem? I nagle coś przyszło mi do głowy.

- Leoś, śniadanie na stole. 

- Śniadanie? - otworzył swoje śliczne zielone oczy, ale zanim coś zrobił, dostał ode mnie poduszką. Ja go całuję na pobudkę, a on wstaje, gdy usłyszy słowo "śniadanie".

- A to za co?

- Za to, że myślisz o jedzeniu, a nie o mnie! Powinnam wylać na ciebie wiadro zimnej wody - powiedziałam i wstałam z niego. Wyszłam z pokoju i zeszłam na dół. Wiedziałam, że robię sceny o nic, ale teraz niech to on się postara... Chwilę później zszedł do kuchni w samych bokserkach.

- Ale ślicznie pachnie - a on znów o jedzeniu.

Wzięłam kubek kawy i poszłam do salonu. Zastanawiałam się czy pójdzie za mną, czy zostanie zjeść. Już myślałam, ze wybierze omlet, ale usiadł obok mnie.

- Violuś, przepraszam, że się nie obudziłem jak mnie pocałowałaś... 

- No już dobrze... Chwila! Skoro spałeś, to skąd wiesz, że cię całowałam?

- Em... Bo ten... Eee... 

- Już nie spałeś, prawda?

- Tak.

- Jak długo?

- Jak tylko wstałaś...

- I tak sobie leżałeś i czekałeś aż zrobię śniadanie?!

- No... Tak...

Wstałam. Byłam trochę zła.

- Gdzie idziesz?

- Do sklepu z Ludmi. Wrócę za dwie godziny.

Leon

Wściekła się. Muszę to jakoś naprawić. Już wiem! Zrobię jej niespodziankę. Szybko zjadłem śniadanie. Było przepyszne! Ubrałem się i wyszedłem na miasto. W między czasie zadzwoniłem do Maxiego. Jego wujek pracuje w stolarce. Powiedział, że mam szczęście i moje zamówienie będzie gotowe za godzinę. Bedę musiał mu się jakoś odwdzięczyć...

W tym samym czasie

Lara

Muszę im to jakoś powiedzieć... Nie wierzę, że to się dzieje naprawdę. Poczułam, że mam łzy w oczach. Idzie Ludmi i Viola, a z drugiej strony Cami i Fran. Podeszły do mnie w tym samym momencie.

- Lara, co się stało? - zapytała Viola.

- Chodzi o Diego? - Fran była zaniepokojona.

- Nie... Bo widzicie... Ojciec dostał lepsza pracę i musimy się przeprowadzić.

- A gdzie? - spytała Ludmi.

- Do Sydney... - nie wytrzymałam i rozpłakałam się na dobre. - Na-a stałeee...

Wszystkie zaczęły mnie pocieszać. 

- Jak ja-a mam to powie-edzieć Diego-o?

- Co masz mi powiedzieć? - usłyszałam za plecami.

- Diego...

- Co się stało?

- Bo ja... Ja się wyprowadzam...

- Nigdzie cię nie puszczę - powiedział.

- Ale Diego, to decyzja moich rodziców. Gdzie ja bym miała mieszkać? Kocham cię, ale to nie takie proste...

- Właśnie, że proste. Chodź ze mną - wziął mnie za rękę.

Diego

Miałem jej to powiedzieć za kilka dni, ale może być i dzisiaj. Zabrałem ją do jej domu. Drzwi otworzyła pani Baroni.

- Już wiesz.

- Tak. Proszę pani, ja mam pomysł...

- Diego, wiem, że ją kochasz, ale to już postanowione.

- A gdyby miała gdzie zamieszkać?

Obie spojrzały na mnie ze zdziwieniem.

- O co ci chodzi?

- Ja kupiłem dom. I chciałem zapytać się czy Lara może tam ze mną mieszkać.

- No nie wiem... Nie jesteście za młodzi?

- Mamo, mam prawie 19 lat. I bardzo kocham Diego. Proszę...

Całej rozmowie przysłuchiwał się ojciec Lary. 

- Jeśli tego chcesz - uśmiechnął się, a Lara rzuciła im się na szyje. 

- Dziękuję! Dziękuję!

- Tylko bez głupot - powiedziała pani Baroni. - Nie śpieszy mi się, żeby mieć wnuki.

Wyszliśmy z domu. Moja dziewczyna cały czas się uśmiechała. 

- Pójdę teraz do dziewczyn, okey?

- Spoko. Ja muszę pomóc Leonowi. 

Spojrzała na mnie podejrzliwie, pocałowała i pobiegła w stronę galerii handlowej. 

Francesca

- Czy to nie Lara tam biegnie? - powiedziała Cami.

- Tak. To ona. I się uśmiecha...

Podbiegła do nas i wszystko opowiedziała. Zaczęłyśmy skakać jak nienormalne.

- Fran, czy ty masz pierścionek? - zapytała Viola.

- Przecież ty nie nosisz pierścionków - zaczęła Cami. - Chyba że...

- Marco ci się oświadczył? - Przerwała jej Ludmi. - I czemu nic nie mówiłaś?

Opowiedziałam im wszystko po kolei i ruszyłyśmy do sklepów. Wszystkie miałyśmy wspaniały humor.

Marco

Leon znów szykuje dla Violi niespodziankę. Ciekawe, co znów zepsuł... W salonie siedzieli już Leon, Diego, Fede, Maxi i Tomas. Leon opowiedział o co tym razem chodzi. Niby taka błahostka, ale Violettę to dotknęło. Fran też by się wściekła...

- Maxi już wie, co ma zrobić - powiedział Leon. - Diego ma w razie potrzeby zatrzymać dziewczyny. Ty i Fede - zwrócił się do Tomasa. - Powiesicie lampki na krzakach i postawicie świece wokół basenu - nie do wiary, że Leon może być takim romantykiem. Już wiem do kogo się zwracać o pomoc... - A ty Marco możesz coś ugotować?

- Jasne. A ty?

- Ja muszę odwiedzić kilka sklepów...

Wzięliśmy się za przygotowania. 

Cami

Poszłyśmy jeszcze na lody i już miałyśmy się rozchodzić, gdy podbiegł do nas zdyszany Diego.

- Dziewczyny... Pójdziecie z nami... Do naszego domu...? - nie mógł złapać powietrza.

- Jasne, ale może trochę odpocznij. 

Posiedzieliśmy chwilę na ławce i poszliśmy do domu Diary. Był śliczny i przestronny. Lara dosłownie unosiła się z radości nad podłogą.

- Muszę już iść. Powiedziałam Leonowi, że nie będzie mnie dwie godziny, a minęły już prawie trzy.
- NIE!!! - wrzasnął Diego. Wszystkie spojrzałyśmy na niego jak na wariata. - Ten... Wazon powinien stać tu... Violu, Leon jest u Marco. 

- A co on robi u Marco? - zapytała Fran.

- Oni... Planują.

- Co planują? - dopytywała się Ludmi.

- Wycieczkę. Taką grupową. A Maxi i Tomas im pomagają. 

- A ty?

- Ja... Mam pilnować, żebyście im nie przeszkadzały. Ładny pierścionek - zwrócił się do Fran.

- Już mi to mówiłeś...

On coś kręci... I ja dowiem się o co chodzi... Poszliśmy do kawiarni i powiedziałam, że muszę do toalety. Na szczęście lokal należał do przyjaciółki mamy. Wyszłam wejściem dla personelu i poszłam do domu Marco. Nikogo nie było. Moim następnym celem był dom Leonetty. W ogrodzie zobaczyłam Tomasa i Fede siłujących się z lampkami choinkowymi. Przecież do świąt jeszcze miesiąc...

- Co wy tu robicie?

- Cami! Aaa! - Krzyknął Fede i próbując wyplątać się z kabli, potknął się o ten sam schodek, co Leon na zaręczynach.

- A co ty tu robisz? Diego miał was zatrzymać.

- Wymknęłam się. O co chodzi?

- Leon będzie przepraszał Violę.

I wszystko jasne!

- Aha. A gdzie Maxi? 

- U wujka. Musimy wracać do pracy. 

Poszłam z powrotem do kawiarni.

- Co tak długo? - zapytał Diego.

- Nie twój interes. 

Siedzieliśmy tak z godzinę. Już zaczęło się ściemniać.

- Fajnie się z wami siedzi, ale muszę wracać - powiedziała Viola.

Gdy poszła, opowiedziałam wszystko dziewczynom. 

Leon

- Diego napisał, że Viola tu idzie. Dzięki za pomoc! Jesteście niezastąpieni.

- Zawsze do usług - powiedzieli chórem i poszli. Chwilę później usłyszałem Violettę.

- Leoś, jesteś?

Violetta

Dziwne... Drzwi są otwarte, ale nikogo nie ma. Poszłam do kuchni i zobaczyłam...