Rozdział 2

Następnego dnia

Violetta

Obudziłam się dosyć późno. Wzięłam prysznic i zeszłam na śniadanie. Przy stole siedział już tylko tata.

- Dzień dobry córeczko.

- Cześć. Tato, mam do ciebie pytanie.

- Słucham cię - powiedział, wciąż patrząc w ekran telefonu.

- Czy Angie mogłaby przyjść na moje przyjęcie? Bardzo, bardzo proszęę. - mówiąc to zrobiłam taakie śliczne oczka.

- No dobrze. Niech będzie.

- Dziękuję! - krzyknęłam szczęśliwa. - Ach, zapomniałabym. Dzisiaj po obiedzie idę z Angie na spacer. Nie masz nic przeciwko, prawda?

- Dopóki nie będziesz chodziła sama, to nie. Tylko pamiętaj, że o 17 zaczyna się przyjęcie.

- Dobrze - odpowiedziałam.

Była dopiero 11, a Angie kończy zajęcia o 13. Co ja mam robić przez te dwie godziny?? Po chwili zastanowienia poszłam do salonu i zaczęłam oglądać film.

W tym samym czasie

Angie

Jeszcze tylko dwie godziny i znów spotkam się z Violą. Tak się cieszę, że mogę z nią rozmawiać i mieć świadomość, że German nigdzie jej już nie wywiezie.

- Angie, słuchasz mnie?!

- Przepraszam Pablo. Zamyśliłam się.

- Myślałaś o siostrzenicy, prawda?

- Tak. Jest taka ładna, mądra, pełna energii... Zupełnie jak Maria.

- Dobrze, że się cieszysz, ale proszę cię: skup się na pracy.

- Okey - uśmiechnęłam się.

- Nie masz teraz lekcji? - Zapytał Pablo.

- Nie. Zajęcia zaczynają się o 11:15.

- Jest 11:20.

- Faktycznie! Dzięki Pablo! - Krzyknęłam i wybiegłam z pokoju nauczycielskiego potrącając po drodze Gregorio. Krzyczał coś do mnie, ale niewiele zrozumiałam.

2 godziny później

Violetta

Angie będzie tu za 15 min. Muszę się przebrać. Gdy czesałam włosy, usłyszałam dzwonek, a potem głos Olgi:

- Violu, Angie przyszła.

Wyszłyśmy z domu  i poszłyśmy do parku. Angie nie wytrzymała i zrobiła mi zdjęcie.

- Siadamy? - spytałam wskazując na ławkę.

- A może masz ochotę na koktail?

- Jasne. Znasz jakieś fajne miejsce?

- Oczywiście - powiedziała i ruszyła przed siebie. Doszłyśmy do budynku, na którym było napisane Restoband. W środku było mnóstwo ludzi w moim wieku.

- Na co masz ochotę? - spytała Angie.

- Hm... Weź mi cokolwiek, byle bez malin. Mam uczulenie.

- Okey. Ja idę złożyć zamówienie, a ty zajmij stolik.

Zobaczyłam pusty stolik przy oknie. Gdy czekałam na Angie, patrzyłam na ludzi za oknem. Nagle usłyszałam męski głos:

- Mogę się dosiąść?

******************

Mi się wydaje czy to trochę takie nudne i nijakie...

Co o tym sądzicie?
Kolejny dodam, gdy będą przynajmniej 2 komentarze.
I przepraszam za ten szantaż ;)