Rozdział 34

Leon

Obudziłem się i od razu zobaczyłem moją piękną narzeczoną. Tak bardzo ją kocham. Pocałowałem ją w czoło i wstałem. Postanowiłem zrobić jej śniadanie do łóżka. Było już po 11, więc ubrałem się i poszedłem do sklepu. Gdy wróciłem, Viola wciąż spała. Musiała być bardzo zmęczona. Smażyłem już ostatniego naleśnika, kiedy poczułem, że ktoś się do mnie przytula.

- Dzień dobry kochanie - powiedziała i pocałowała mnie.

- Czemu wstałaś? Miałaś spać jeszcze przez piętnaście minut!

- No przepraszam. Jak chcesz, to pójdę się położyć, a ty mnie "obudzisz". 

Zaśmiałem się.

- Nie trzeba. Jak już tu jesteś, to zjemy w jadalni. Zrobisz kawę.

- Oczywiście.

Po śniadaniu postanowiliśmy zaplanować wycieczkę do Paryża, bo jak na razie mieliśmy tylko bilety. Zastanawialiśmy się nad hotelem, gdy do Violetty zadzwonił German.

Violetta

- Cześć. Coś się stało?

- Violetta. Możesz do nas przyjechać?

- Angie. O co chodzi? - wystraszyłam się.

- Nic takiego, po prostu się źle czuję. To pewnie przez tego bobasa, ale Olga ma wolne, a Ramallo i German są na jakimś spotkaniu. 

- Już do ciebie jedziemy.

- To Angie. Źle się czuje. Zawieziesz mnie do niej?

- Oczywiście skarbie.

Dwadzieścia minut później byliśmy na miejscu. Angie była w łazience. Wyglądała strasznie. Była blada, miała sińce pod oczami i w ogóle była jakaś mniejsza.

- Angie, spałaś choć trochę?

- Może godzinkę albo dwie. Chodźmy do salonu.

- Leoś, zrobisz nam coś do picia?

- Jasne. Na co mają piękne panie ochotę.

- Ja poproszę herbatę - uśmiechnęła się Angie.

- Ja też.

Do przyjazdu taty i Ramallo siedzieliśmy z Angie i rozmawialiśmy.

- Viola! Leon! Co wy tu robicie? Już się stęskniliście?

- Dotrzymujemy Angie towarzystwa. 

- To może zostaniecie na obiad?

- A co jest?

- Pizza.

- German, ja nie zjem pizzy.

- Mogę ci ugotować rosół - zaproponował Leon.

- Dziękuję. Jesteś niesamowity. Violetta ma wielkie szczęście - powiedziała.

Pół roku później

Leon

To było zadziwiająco spokojne pół roku. Wspólnie z Violą zdecydowaliśmy, że do Paryża polecimy po porodzie Angie. Violetta chciała być blisko niej. Naty i Anders wyjechali do Portugalii. zaprzyjaźniłem się też z Tomasem. Sam nie wiem jak to wyszło... Viola zaprosiła dziewczyny na obiad i przyszła Ludmi z Tomasem, Cami i Maxi, Naty i Andres i Broduey z kuzynem. Cami z nim nie rozmawiała, ale nie dziwię się. Dziewczyny siedziały i piły herbatę, a my wskoczyliśmy do basenu i tak jakoś zapomniałem o złości na Tomasa...

 Mam wrażenie, że z Violą wpadamy w pewną rutynę: wstajemy, robimy śniadanie, idziemy do Studia, spotykamy się z przyjaciółmi, oglądamy film, jemy kolację i spać. I potem to samo. Muszę coś wymyślić. Nie będę czekał do wyjazdu... I chyba mam już pomysł...

- Violuś, idziesz dzisiaj do Angie, prawda?

- Tak. Ma na dzisiaj wyznaczony termin i chcę być przy niej. A czemu pytasz?

- Dawno nie oglądałem meczu z Diego...

- Jak chcesz, to idź, ale samochód zabieram ja.

- Dobrze. Kocham cię.

- Ja ciebie też. To jadę. 

Mam jakieś dwie godziny, może dłużej. Biorę się do pracy. 

Violetta

Mam wrażenie, że ja i Leon wpadamy w rutynę... Trzeba to zmienić. Dobrze, że niedługo lecimy do Paryża. Może byśmy zorganizowali jakąś imprezę... Byłam już w szpitalu, w którym leży Angie. Ledwie się z nią przywitałam, zaczęła rodzić. Usiadłam z tatą w korytarzu. Strasznie się denerwował.

- Tato, spokojnie. Będzie okey. Przecież już raz to przeżyłeś - uśmiechnęłam się.

- Masz rację. Dziękuję, że tu jesteś.

Godzinę później mogliśmy już wejść do sali Angie. Leżała uśmiechnięta, a w reku trzymała...

- To chłopczyk.

- Mój mały braciszek - powiedziałam.

- Chcesz potrzymać? 

- A co jeśli go upuszczę? Albo jak...

- Violu, ufam ci - przerwała mi Angie.

Wzięłam go na ręce. Był taki malutki. Miałam wrażenie, że trzymam najdelikatniejszą osobę na świecie. Jest taki śliczny... Poczułam, że mam łzy w oczach. Łzy szczęścia, oczywiście.

- Masz tato. Twoja kolej.

Tata też się wzruszył. 

- Mam teraz przy sobie trzy najważniejsze dla mnie osoby. Kocham was wszystkich.

- Wiecie już jakie dacie mu imię?

- Cóż, zastanawialiśmy się nad Pablo i Samuelem... - powiedział tata.

- Ale chyba nazwiemy go Carlos.

- A więc witaj w rodzinie Carlosie. Zostawię was teraz samych.

Wyszłam z sali. Byłam taka szczęśliwa! Napisałam do dziewczyn, żeby spotkać się w Resto. Okazało się, że wszystkie już tam były.

- I co? Siostra czy brat? - zapytała od razu Fran.

- Mam braciszka.

- Jak ma na imię? Jak wygląda?

- Ma na imię Carlos. Jest taki malutki i ma ciemne włosy. Oczu nie widziałam, bo spał. Jest prześliczny.

Ludmiła

Cieszę się, że Viola będzie miała brata. Teraz ja muszę im coś powiedzieć. Nie chcę dłużej trzymać tego dla siebie.

- Dziewczyny, Tomas mi się oświadczył!

- Moje gratulacje! - krzyknęły wszystkie. - Opowiadaj!

- Byliśmy na spacerze. Mam nawet zdjęcia:

- Potem zabrał mnie nad rzekę na piknik i się oświadczył! 

Rozmawiałyśmy jeszcze przez chwilę i do Resto wszedł Leon. 

- Mogę wam zabrać Violettę?

- Jak się zgodzi...

- Zobaczymy się jutro. Pa!

Violetta

Czy on nie miał oglądać meczu z Diego? Oszukał mnie? Dlaczego? Poszliśmy do naszego domu, a tam zobaczyłam...