Rozdział 49

Następnego dnia

Ludmiła

Znalazłam już dom, w którym zamieszkam. Jednak postanowiłam mieszkać z Violettą, dopóki Leon nie wróci z trasy. Nie mogę jej zostawić samej. Tym bardziej, że już jutro jej ślub. Wszystko jest już gotowe i dopięte na ostatni guzik. Viola siedzi ze mną w kuchni i cała się trzęsie. Nie tylko z nerwów. 

- A co jeśli...

- Violetto, wszystko będzie dobrze - uspokoiłam ją. Od pół godziny wymyśla, że coś pójdzie nie tak: potknie się o suknię, wpadnie w tort albo przewróci się na parkiecie. Jest niemożliwa. 

- Ale...

- Violu, patrz mi na usta: Wszystko się uda. Zaufaj mi - uśmiechnęłam się. - Która godzina?

- 18.49, a co?

- Nic... - planowałam dla Violi niespodziankę. 

Maxi

Nie wierzę, że Leon dał się  namówić na wieczór kawalerski. Myślałem, że nie zostawi Violetty, ale z drugiej strony ma Ludmiłę. A jeszcze dziwniejsze jet to, że moja Cami sama mnie wyganiała z domu... One coś knują... No nie ważne. Najważniejsze, że mogę spędzić trochę czasu z kumplami. Najpierw poszliśmy na kręgle. Godzinę później dumny Fede szedł ulicą i chwalił się:

- A widzieliście jak moja kula...

- TAK - powiedzieliśmy chórem. 

- Idziemy teraz do mnie? - zapytał Diego. - Lara poszła do Cami.

Ruszyliśmy w stronę jego domu. Weszliśmy do salonu i zobaczyliśmy napis na prześcieradle: Wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia Leoś!!!

- Ej!

- CO?

- Tylko Viola ma prawo mówić na mnie Leoś...

- Oh, ale z ciebie baba - zaśmiał się Marco. 

Po pięciu minutach stół był zastawiony puszkami piwa i paczkami chipsów. Leon powiedział, że wypije tylko jedno, bo chce być przytomny biorąc Violę za żonę. Ja też nie planowałem pić dużo, bo Camcia by mnie zabiła... Marco nie pije w ogóle, ale Diego i Fede nie żałowali sobie. Włączyliśmy mecz i już w 20 minucie Każdy z nich miał za sobą trzy puszki. 

Violetta

Ludmi siedzi jak na szpilkach. Cały czas zerka na zegarek i coś mamrocze pod nosem.

- Powiesz mi o co chodzi?

Zanim usłyszałam odpowiedź, rozległ się dzwonek do drzwi. Lu rzuciła się na nie jak dzika i po chwili do dimu wpadły moje przyjaciółki i balonami i paczkami. 

- Angie! Jak dobrze cię widzieć - ostatnio widziałam ją w łóżku szpitalnym po wypadku.
Usiadłyśmy w salonie i Tini wpięła mi welon we włosy.

- To zaczynamy wieczór panieński! 

Śpiewałyśmy, tańczyłyśmy i robiłyśmy sobie zdjęcia

Kocham je! Ciesze się, że mogę spędzić ten czas z nimi.

- To teraz prezenty - ucieszyła się Fran. - Najpierw mój!

Otworzyłam i zobaczyłam... urocze śpioszki.

- Och, Fran... są śliczne!

- Teraz ja! - zawołała Lara. Od niej dostałam, a właściwie mój maluszek dostał wielkiego miśka pluszowego. Od Angie dostałam komplet ręczników, od Cami huśtawkę dla dziecka, od Naty trzy pary bucików, a od Tini ramkę na zdjęcie i Dziennik mamy i dziecka. Były tam różne rubryczki, np. "Mój pierwszy ząbek", "pierwsze słowo" itp. 

- Dziewczyny, jesteście niesamowite!

Resztę wieczoru przegadałyśmy. Położyłyśmy się spać o 2 w nocy. Siedziałybyśmy dłużej, ale musimy się wyspać. Jutro ważny dzień...

Dzień ślubu Leonetty

Od rana w moim domu panuje totalny chaos. Ktoś cały czas wchodzi albo wychodzi. Doszło do tego, że drzwi wypadły z zawiasów. Maxi i Fede je założyli, ale już cały czas są otwarte. Angie, babcia i tata na zmianę płaczą i się śmieją, a ja powoli zaczynam się hiperwentylować. Już za dwie godziny będę panią Verdas. Lara i Fran zaciągnęły mnie do łazienki. Lara zaczęła układać mi włosy, a włoszka zajęła się moim makijażem. Po godzinie wyglądałam lepiej niż kiedy kiedykolwiek. Nie wiem jak, ale po chwili znalazłam się w swojej sypialni i Cami i Naty zaczęły zakładać mi sukienkę. Na końcu Tini wpięła mi welon, a Angie założyła mi na nogę niebieską podwiązkę wyściskały mnie obie i zostałam tylko z Larą, która jest moją druhną.

- Denerwuję się...

- Będzie dobrze - uśmiechnęła się. Do pokoju wszedł tata. W oczach miał łzy.

- Tato, nie płacz, bo ja zaraz zacznę ryczeć!

- To ze szczęścia... Tak szybko dorosłaś.... Jeszcze niedawno uczyłem cię chodzić, a teraz ty będziesz mamą... A skoro o tym mowa, mama byłaby bardzo szczęśliwa. Co ja gadam, ona jest szczęśliwa. Nasza mała Violcia bierze ślub... No chodź tu do mnie.

Tuliliśmy się jakieś pięć minut.

- Nie chcę wam przeszkadzać, ale musimy już iść - powiedziała Lara. 

Gdy zeszłam na dół, poprawiła mi jeszcze sukienkę i dała bukiecik. Wzięłam tatę pod rękę i ruszyliśmy do ogrodu. Ustawione były rzędy krzeseł, a po bokach stoły. Orkiestra zaczęła grać i ruszyliśmy czerwonym dywanem. Dookoła nas porozwieszane były białe i czerwone balony. Myślałam, że serce mi wyskoczy z piersi, ale w pozytywnym sensie. Byli tu wszyscy moi najbliżsi. Moi przyjaciele. A przede mną stał mężczyzna mojego życia. Spojrzałam na tatę, a on patrzył na mnie z dumą. Miałam wrażenie, że idziemy tak całą wieczność, ale w końcu poczułam na dłoniach rękę mojego ukochanego. Spojrzałam mu w oczy i zobaczyłam mnóstwo miłości i czułości. Uśmiechnęłam się do niego i rozpoczęła się ceremonia.

- Czy ty, Leonie bierzesz sobie Violettę za żonę?

- Tak - powiedział z uśmiechem na ustach.

- Czy ty, Violetto bierzesz sobie Leona za męża?

- Tak - poczułam łzy szczęścia. Za moment będziemy małżeństwem...

- Kto jest przeciwny temu związkowi niech powie to teraz albo zamilknie na wieki... A więc ogłaszam was mężem i żo...

- NIE ZGADZAM SIĘ!!!!

******

Jak myślicie, kto to? 

Mam nadzieję, że się Wam podoba :)

Już jutro 50 (i ostatni) rozdział...

Będzie w nim opowiadał Leon :)

I na koniec dziękuję Wam za ponad 10300 wejść :*

KOCHAM WAS <3